Майысып қос шегіңнен күй өткенде, Ой туар жүрек түгіл, сүйектен де. Домбырам қайран менің, қайран менің, Ризамын сені маған сый еткенге. Қолтықтап көктем келсе жыр-сұлуды, Ізіне жыр сұлудың гүл шығулы... Мені де қойдың ақыр жұмбақ қылып, Күлу мен үйреттің де күрсінуді. Сырласам көкірегіме сүйеп тұрып, Жанымның жазығына күй ектіріп. Ой, арман – екі шегің болсын сенің. Берейін жүрегімді тиек қылып. ...Күй екен мынау аққан бұлақ десек, Бұлақтар таудан ғана туад десек, Ал, кәне, бір тыңдайық